Urodził się 5 stycznia 1853 roku w Iłży. Jego rodzicami byli Konstanty i  Marcjanna z Odębskich. Szkołę Podstawową ukończył w Iłży, tutaj jego rodzice dodatkowo zapewnili mu zdobywanie wiedzy ogólnej i nauki języków obcych. Następnie ukończył Gimnazjum w Radmiu i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu, gdzie przebywał do 1872 rku. Władze seminaryjne widząc jego zdolności skierowały go Akademii Duchownej w Petersburgu, którą ukończył z wyróżnieniem, zdobywając stopień Magistra św. Teologii ( na owe czasy było to duże wykształcenie połączone z wielkim uznaniem). W 1876 roku został wyświęcony na kapłana w kaplicy Wniebowzięcia NMP w Petersburgu przez arcybiskupa Antoniego Fijałkowskiego. Po powrocie do diecezji sandomierskiej ówczesny biskup Stefan Zwierowicz mianował go wikariuszem i prefektem w Radomiu, powierzył mu nauczanie młodzieży gimnazjalnej męskiej (8 klas ) i żeńskiej (7 klas). Prowadził również działalność społeczną na terenie Radomia, przyczynił się w dużej mierze do powstania na Piaskach domu starców. Z racji szerokiego wykształcenia był zapraszany na różnego rodzaju sesje sympozja i zjazdy, wygłaszając odczyty na tematy religijno – społeczne. Znakomicie władał obcymi językami w mowie i piśmie; polskim, rosyjskim, łaciną i niemieckim. Był świetnym kaznodzieją gromadził tłumy radomian głosząc kazania katechizmowe i rekolekcyjne w poszczególnych parafiach.
W 1888 roku dostał nominacje na probostwo w Kaszowie, gdzie dojeżdżał w każdą niedziele i święto. Tutaj zbudował nowy kościół parafialny, a na cmentarzu grzebalnym własnym kosztem wybudował kaplicę na grobie swoich rodziców.
W 1890 roku podjął się inicjatywy odnowienia wnętrza parafialnego kościoła sprowadził malarzy i suo sumpto ( własnym kosztem ) wymalował wnętrze świątyni.
W  1906 roku otrzymał probostwo w Tczowie, gdzie wyremontował stary kościół i postawił drugi nowy z czerwonej cegły.
W 1906 roku został mianowany przez biskupa sandomierskiego sędzią Sądu Biskupiego od spraw małżeńskich.  
W 1907 roku otrzymał godność kanonika gremialnego Kapituły Sandomierskiej. Pełnił również odpowiedzialną funkcję dyrektora Kapituły Sandomierskiej od spraw gospodarczych do 1918 roku.
W 1912 roku z racji znajomości języka niemieckiego brał udział w pracach Kongresu Eucharystycznego w Wiedniu i w samych uroczystościach jako delegat biskupa sandomierskiego.
10 maja 1918 roku biskup Ryx mianował go prałatem katedry, a 26 września tego roku wice oficjałem ( zastępcą sądu biskupiego).
W 1926 roku uroczyście obchodził 50 rocznicę się święceń kapłańskich w sandomierskiej katedrze w otoczeniu biskupów, kapłanów, Kapituły, zaproszonych gości i przyjaciół.