Konsekrowane lub poświęcone dzwony powinny być w każdej parafii. Aby wzywały wiernych na nabożeństwa i inne akty religijne. Nie wolno było używać dzwonów kościelnych do celów czysto świeckich, z wyjątkiem konieczności lub za zgodą biskupa diecezjalnego, gdy istniał prawny zwyczaj. Z ważnych przyczyn Ordynariusz udzielał zgody lub gdy proboszcz prosił

o nią. Biskup Lorek w piśmie do dziekana w Iłży z 5 V 1936, w sprawie nabożeństwa za duszę marszałka Piłsudzkiego, zalecał: „należy dzwonić w dzwony kościelne, o ile miejscowe komitety czy władze o dzwonienie się zwrócą”.  Kronika parafialna Kazanowa Iłżeckiego z 1956 roku stwierdza, że gdy był:  „ pogrzeb w Warszawie Bolesława Bieruta 16 marca, władze państwowe kazały dzwonić o godzinie 13.00, przez 10 minut”.

Proboszcz Jasieńca w 1982 r. pouczał parafian, jaki i kiedy dzwony będą dzwoniły:

1. Na Anioł Pański, 3 razy dziennie (o godz. 6.00, 12.00 i 19.00), będzie dzwonił jeden dzwon z przerwami.

2. Na wiadomość o śmierci parafianina, po Anioł Pański rozdzwonią się wszystkie 3 dzwony.

3. Na pół godziny przed nabożeństwami w niedzielę , święta jak i na tygodniu dzwonić będą 3 dzwony.

4. Podczas pogrzebu będą dzwonić 3 dzwony. Dzwony również przechodziły różne koleje losowe.

W Ciepielowie podczas I wojny światowej, spłonął kościół drewniany, dzwony popękały od pożaru. W 1937 r., zostały przetopione na nowe. Wskutek eksploatacji wymagały czasowych napraw i konserwacji, jak to było w Iłży w 1976 roku, gdy firma Felczyńskich dokonała gruntownej naprawy dzwonów. Przy kupnie nowych dzwonów, zbierano złom metali kolorowych na terenie parafii, z powodu trudności w nabyciu tych materiałów. W Jasieńcu Iłżeckim, 29 maja 1977 roku proboszcz ogłosił że: „potrzeba około 1 tony metali kolorowych: miedź, mosiądz, brąz, okucia, blachy, łuski po pociskach itp. Zbierać i przynosić do dzwonnicy starej, lub pod schody nowej plebanii”. W Iłży 16 stycznia 1977 roku dziekan ogłosił zbiórkę złomu na dwa nowe dzwony”. Natomiast 23 stycznia 1983 roku: „ Ogłaszamy zbiórkę złomu na dzwon dla Małomierzyc”.
Poświęcenie dzwonów odbywało się w uroczystej oprawie liturgicznej lub w charakterze półoficjalnym. Zapraszano również do poświęcenia znanych i uczonych kapłanów. Proboszcz  rzeczniowski 20 czerwca 1949 roku, zwrócił się z prośbą do biskupa, by dzwon poświęcił, ks. prof. KUL Józef Pastuszka, rodak z Rzeczniowa, lub dziekan iłżecki.
I wojna światowa spowodowała grabież dzwonów przez kolejnych zmieniających się okupantów.  Wojska rosyjskie podczas I wojny światowej zagrabiły 3 zabytkowe dzwony z XVI wieku z dzwonnicy w Krzyżanowicach.

Okres międzywojenny był czasem mozolnego wysiłku poszczególnych parafii w nabywaniu i poświęcaniu nowych dzwonów. W  1927 roku w Rzeczniowie i w Grabowcu, w Krzyżanowicach 1928, w  Kazanowie Iłżeckim, 1935r., w Czerwonej 1937r.

W okresie II wojny światowej parafie przeżyły nowy rabunek dzwonów. Biskup Lorek w piśmie do dziekanów i proboszczów, z 5 września 1941, w sprawie dzwonów, zalecał: aby zabierane dzwony oznaczać farbą olejną, pisać do władz o zaniechanie zabierania. Informować o wszystkim Kurię w Sandomierzu”.

Kronika parafialna Krzyżanowic z 1939 roku stwierdza że: „na początku wojny zostały schowane dzwony. Niemcy grozili ciężkimi karami, również KL Auschwitz. Zmusili miejscowy samorząd do wydania dwóch dzwonów, trzeci ocalał”. Był to dzwon „Paweł”. Urzędowe pokwitowanie od wójta Krzyżanowic, z 3 IX 1941. Do Urzędu Parafialnego: „Przesyłam pokwitowanie Starostwa Powiatowego w Starachowicach na dostarczone dwa dzwony zabrane z tutejszego kościoła”.( Burmistrz A. Węglicki).

Umieszczona wyżej tabela ukazuje ogromny wysiłek poszczególnych parafii w odbudowie dzwonów, by służyły celom liturgicznym, wzywaniu wiernych na modlitwę i do modlitwy.