Organizacje polityczne w zasadzie nie współpracowały z księżmi z dekanatu iłżeckiego. Ich stosunek do Kościoła był wrogi. Próbowały one wykorzystać pewne elementy architektury kościelnej do swoich politycznych celów. Tak było z Polską Partią Socjalistyczną. W połowie listopada 1905 roku socjaliści zorganizowali wiec przed bramami kościoła w Iłży, kłócąc się z Narodową Demokracją. Informowali o tym ludzi, którzy wchodzili do kościoła. Ich przywódca M. Siedlecki, krótko przemówił przed bramą kościelną i wezwał wszystkich do pochodu na cmentarz, by uczcić rocznicę powstania listopadowego.

W 1918 roku Związek Robotniczy prowadzony przez skrajnych socjalistów, wystąpił z żądaniem do dziekana iłżeckiego o usunięcie z Iłży ks. W. Miegonia ( beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II ), gdyż wyraził się o nich „nieoględnie”. Biskup Ryx w liście pasterskim w 1919 roku, stwierdził że są partie dla wiary w Polsce obojętne, ale są i partie, które ze wszystkich sił będą mącić i burzyć. Na pytanie postawione na konferencji dziekanów, czy duchowieństwo ma się zajmować polityką, otrzymali odpowiedź: kapłani zajęci duszpasterstwem, powinni daleko stać od bezpośredniej działalności politycznej, pozostawiając te akcję księżom posłom i kapłanom do tego powołanym, a gdyby chcieli tworzyć polityczną organizację katolicką, powinni się zwrócić do swoich posłów.

Polskie Stronnictwo Ludowe ( PSL ) - Wyzwolenie razem z socjalistami, mimo silnej agitacji na terenie parafii Krzyżanowice, nie mogli wiele zdziałać dzięki pasterskiej trosce miejscowego proboszcza ks. Kasperskiego, „co zasługuje na wdzięczną wzmiankę pod jego adresem”. Pisał  biskup Kubicki 15 maja 1920 roku podczas wizytacji w Krzyżanowicach.
Podobnie było w Rzeczniowie w 1920 roku, agitacje przeciw Kościołowi prowadziły organizacje lewicowe, zwłaszcza PSL-Wyzwolenie. Ta partia występowała przeciw kościołowi i księżom, szczególnie w sejmie i artykułach prasowych. Jedynie PSL – Piast deklarował swoje chrześcijańskie korzenie i przywiązanie do kościoła. „Wici”- Związek Młodzieży Rzeczypospolitej, najprężniej działał w Rzeczniowie. Był organizacją antyklerykalną, w szczytowym momencie liczyli 100 osób, skupiali młodzież postępową, sprzeciwiali się ciemnocie i zacofaniu polskiej wsi. Prowadzili działalność oświatową, kulturalną i przysposobienia rolniczego. Polska Organizacja Wojskowa (POW) prowadziła działalność obojętną w stosunku do Kościoła, choć w sporze z ks. Chołońskim i jej członkami, wykazywali wrogi stosunek. ( W archiwum dziekańskim w Iłży jest list komendanta POW do dziekana iłżeckiego z 12 VIII 1931, o zajęcie stanowiska w tej sprawie
i powiadomienie go o decyzji; Tamże, Raport dwóch członków POW, w tej sprawie, że ks. Chołoński im ubliżył i znieważył znaczek Strzelca podczas zbiórki pieniężnej; Tamże, Pismo wyjaśniające całe zajście od ks. Chołońskiego, o nieprawdziwości użycia brzydkich słów i kwestionujące prawdziwość ich zeznań, jako ludzi karanych przez policję ).

Biskup Lorek w swoim liście z 1939 roku przestrzegał przed organizacjami, stowarzyszeniami złymi, które występowały przeciwko Kościołowi i Państwu, szerzyły nienawiść do Boga, obojętność religijną i wzajemną wrogość do siebie i innych. Po II wojnie światowej w 1945 roku przyszły czasy bezbożnego komunizmu – walki ideowej. Nastała nieprzyjazna i gwałtowna propaganda bezbożnictwa. Nasiliły się ataki na Kościół, dogmaty, człowieka wierzącego, papiestwo, na rodzinę. Zlikwidowano organizacje katolickie. Przyszły nowe czasy i zadania z nich wynikające dla Kościoła i kapłanów pracujących w duszpasterstwie. Kronika parafii Mirzec opisała prześladowanie proboszcza W. Ślusarczyka przez komunistyczne władze w latach 1953-1960. A w kronice parafii Krzyżanowice z lat 1965-1969, ukazane zostało prześladowanie proboszcza T. Kucharczyka przez władze Urzędu Bezpieczeństwa i Finansowego w Starachowicach.