Na iłżeckim wzgórzu św. Leonarda w 1589  roku znajdował się drewniany kościółek pod tym wezwaniem, oraz cmentarz i kostnica. Był to kościół kolatorski – opiekę materialną sprawowali poszczególni bogaci włościanie iłżeccy. W 1723 roku biskup przemyski Sierakowski wizytujący parafię iłżecką w imieniu biskupa krakowskiego stwierdził że: „w głównym ołtarzu jest namalowany obraz św. Patrona. Kościółek jest w dobrym stanie. Cmentarz jest ogrodzony parkanem, obok jest kostnica i figura św. Leonarda”. W 1729 roku ówczesny dobrodziej Jan Romer zapisał 2000 zł na altarzystę – miejscowego wikariusza aby w każdy piątek celebrował Mszę świętą ku czci Matki Bożej Bolesnej oraz ofiarował potrzebne paramenty liturgiczne, między innymi kielich i ornaty. Następne lata przyniosły zapomnienie i stopniowe niszczenie. Proboszcz iłżecki ks. Kułagowski rozebrał zniszczony kościółek, który już nigdy nie został odbudowany.

Ks. Piotr Choroszyński urodził się 20 czerwca 1814 roku w Iłży. Zdobył gruntowne wykształcenie. Uczył się w szkole iłżeckiej i u OO Cystersów w Wąchocku. Pobierał również nauki od prywatnych nauczycieli których zatrudniali jego rodzice. W 1833 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu, które w 1837 ukończył z wyróżnieniem.
W 1837 roku pracował jako prefekt szkół średnich w Końskich – otrzymywał pensje 1800 zł rocznie. W 1839 roku otrzymał przeniesienie do katedry sandomierskiej jako wikariusz - pomocnik proboszcza i zastępca dyrektora Kapituły sandomierskiej do spraw ekonomicznych, oraz był sekretarzem Kurii biskupiej do 1845 roku. Rok wcześniej otrzymał nominacje na probostwo w Strzegomiu i Wiązownicy, gdzie wybudował nowe kompletne budynki gospodarcze.
W 1850 roku został mianowany dziekanem staszowskim i proboszczem w Połańcu, gdzie swoim kosztem przy minimalnych ofiarach parafian odnowił gruntownie kościół parafialny.
W 1859 roku biskup mianował ks. Piotra kanonikiem gremialnym, w 1861 roku władza kościelna powierzyła mu budowę drewnianego pałacu dla biskupów sandomierskich. W 1865 roku władze carskie pozbawiły go pensji 300 rubli jakie wypłacano kanonikom tejże Kapituły. Wnioskując jednocześnie, że gdy zmieni swoją „postawę” to może liczyć na względy. W 1886 roku został mianowany prałatem Kapituły sandomierskiej i proboszczem w Radoszycach. Zmarł 17 sierpnia 1887 roku w parafii Radoszyce k. Końskich. Pochodził z bogatej iłżeckiej rodziny, posiadała 3 folwarki: Wilczyce, Dacharzów i Felinów, które administrował ze znakomitym skutkiem. Był dobrym kapłanem i patriotą, światłym i przedsiębiorczym biznesmenem tamtego czasu. Znakomicie umiał zarządzać ze świetnymi wynikami. Dlatego biskup sandomierski często wykorzystywał jego talenty w różnych sytuacjach ufając że wywiąże się z nich w sposób znakomity.
Wykupił wzgórze św. Leonarda w Iłży i na nim wybudował nowoczesny na tamte lata szpital św. Ducha i wyposażył go z własnych osobistych środków finansowych (obecnie w nim znajduje się ZOL – Zakład Opieki Leczniczej ). Późniejsze lata przyniosły rozbudowę jego infrastruktury do dnia dzisiejszego.