Eugeniusz Gedymin Kaszyński (ur. 22 sierpnia 1909 w Łodzi, zm. 24 marca 1976 w Londynie) – oficer rezerwy Wojska Polskiego (podporucznik), cichociemny, zastępca dowódcy i dowódca Świętokrzyskich Zgrupowań AK, dowódca I batalionu 2 Pułku Piechoty Legionów AK, ps. "Zygmunt", "Nurt".
W 1931 r. zdał maturę. Następnie wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 2 w Biedrusku pod Poznaniem, którą ukończył we wrześniu 1932 r. Otrzymał przydział do 31 Pułku Piechoty Strzelców Kaniowskich w Łodzi. 1 stycznia 1935 r. dostał awans do stopnia podporucznika. W 1937 r. został członkiem Związku Strzeleckiego. Był instruktorem Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego. 1 kwietnia 1938 r. został ponownie powołany do wojska jako oficer kontraktowy w 49 Pułku Piechoty Strzelców Huculskich w Kołomyi. Wkrótce został komendantem hufca PW i WF w Horodence. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. w ramach Batalionu Obrony Narodowej "Stryj" w Grupie Operacyjnej "Stryj" pod dowództwem gen. Stefana Dembińskiego.
Po przejściu granicy polsko-węgierskiej 19 września 1939 r., został internowany w obozie na Węgrzech. Już jesienią przedostał się do Francji, gdzie przydzielono go do 8 Pułku Piechoty w 3 Dywizji Piechoty. W jej składzie walczył w czerwcu 1940 r. w kampanii francuskiej. Po kapitulacji Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Tam wstąpił do 4 Brygady Kadrowej Strzelców, a następnie 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej pod dowództwem płk. Stanisława Sosabowskiego. Po przejściu kursu spadochronowego został instruktorem w ośrodku spadochronowym w Ringway koło Manchesteru, gdzie szkolono cichociemnych. W końcu sam się zgłosił na cichociemnego i przeszedł wszystkie wymagane kursy przygotowawcze. 24 sierpnia 1942 r. zaprzysiężono go na rotę przysięgi Armii Krajowej.
W nocy z 1 na 2 października 1942 r. został zrzucony do Polski w ramach operacji "Chisel". Do końca listopada przebywał w Warszawie, gdzie otrzymał przydział do Komendy Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK. Od 1 grudnia 1942 r. do kwietnia 1943 r. pełnił funkcję oficera technicznego Związku Odwetu i jednocześnie inspektora dywersji Kedywu Komendy Okręgu. Był wówczas odpowiedzialny za organizowanie patroli dywersyjnych na szlakach komunikacyjnych i szkolenie żołnierzy. Po przybyciu Jana Piwnika ps. "Ponury", który miał zadanie sformowania oddziału partyzanckiego, został jego zastępcą oraz komendantem Zgrupowania nr 1 w ramach Świętokrzyskich Zgrupowań AK (latem 1943 r.). Jego oddział, liczący ok. 215 ludzi, składał się z trzech plutonów: ppor. E. Domoradzkiego ps. "Grot", chor. T. Wagi ps. "Szort" i wachm. T. Wójcika ps. "Tarzan". Baza operacyjna znajdowała się na wzgórzu Wykus, a teren działania obejmował obszar Gór Świętokrzyskich w rejonie Łysicy i Samsonowa. Po pierwszej obławie niemieckiej na partyzantów 28 października oddział E. Kaszyńskiego przeniósł się w okolice Pasma Jeleniowskiego. W zimie w okresie rozformowania Zgrupowań, dowodził skadrowanym oddziałem i pełnił pieczę nad czasowo zdemobilizowanymi żołnierzami. Po odejściu J. Piwnika z powodu zatargu z Komendą Okręgu objął 2 stycznia 1944 r. dowództwo nad całością Zgrupowań Świętokrzyskich AK. Z rozkazu płk. Emila Fieldorfa "Nila" został wówczas zlikwidowany po przesłuchaniu przez "Nurta" bardzo groźny agent niemiecki ppor. Jerzy Wojnowski ps. "Motor", oficer Zgrupowań, wyrok wykonał chor. "Szort". Pod koniec 1944 r. Zgrupowania zostały rozformowane.
W celu przygotowań do przeprowadzenia akcji "Burza" na bazie Zgrupowań Świętokrzyskich AK został utworzony 2 Pułk Piechoty Legionów AK. E. Kaszyński objął dowództwo jego I batalionu. Na jego czele przeszedł cały szlak bojowy Pułku od Ostrowca Świętokrzyskiego poprzez Staszów, Opatów, Dziebałtów aż po okolice Przysuchy, gdzie przeprowadzono koncentrację oddziałów AK z obszaru Okręgu Radomsko-Kieleckiego w celu marszu na pomoc powstaniu warszawskiemu. W tym czasie otrzymał awans do stopnia kapitana, zostając dowódcą całego 2 Pułku Piechoty Legionów AK. W Świętokrzyskiem patronował także składaniu pistoletów maszynowych własnej produkcji KIS. 8 października 1944 r. na rozkaz Komendy Okręgu musiał częściowo rozformować swój Pułk. Od tej pory przebywał w rejonie Oleszna ze skadrowanym Pułkiem. 29-30 października odparł w okolicach wsi Chotów atak niemieckiej obławy. Jednakże zmuszony został do odwrotu i ciągłego kluczenia przed Niemcami, co trwało do końca zimowej demobilizacji. 18 stycznia 1945 r. awansowany został do stopnia majora. Wkroczenie na Kielecczyznę Armii Czerwonej uniemożliwiło ponowną mobilizację oddziałów.
E. Kaszyński wyjechał do Warszawy, a następnie do Krakowa. Nielegalnie przedostał się przez granicę i poprzez Czechosłowację do Włoch – gdzie stacjonowała wtedy jego brygada spadochronowa i wraz z nią wrócił w 1946 do Wielkiej Brytanii. Zamieszkał w Londynie, gdzie do śmierci ciężko pracował fizycznie lub przebywał w szpitalach. Zmarł w samotności 24 marca 1976 r. Na jego prośbę prochy zostały sprowadzone do Polski w 1994 i złożone przy kapliczce na Wykusie.

Za swoje zasługi Eugeniusz Kaszyński odznaczony został Orderem Virtuti Militari V klasy, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

to jest fotka nagrobka z Wykusu? Bo wygląda na to że został zmieniony.

To jest cmentarz Gunnersbury w Londynie. Na nagrobek "Nurta" trafiłem przypadkowo, poszukując grobów żołnierzy 51 pp. Był to pierwszy nagrobek Nurta. Na jego prośbę prochy zostały sprowadzone do Polski w 1994 i złożone przy kapliczce na Wykusie.